تو که می دانی

تو که می دانی در قلب منی این همه دوری و بی مهری چرا؟

اگه می گفتی

اگه می گفتی می خوامت دلم دیگه غصه نداشت شب چشام خوابش می برد نیازی به قصه نداشت

دلم یک دوست میخواهد

دلم یک دوست میخواهد که اوقاتی که دلتنگـم بگویـد خانه را وِل کن بِگو مَن کِی، کُجا باشَم؟

سردم شده است

سردم شده است و از درون می سوزم حالا شده کار هر شب و هر روزم تو شعر مرا بپوش سرما نخوری من دکمه ی این قافیه را می دوزم

اگر عالم همه پرخار باشد

اگر عالم همه پرخار باشد
دل عاشق همه گلزار باشد
وگر بی کار گردد چرخ گردون
جهان عاشقان بر کار باشد

جز نقش تو در نظر نیامد

جز نقش تو در نظر نیامد ما را جز کوی تو رهگذر نیامد ما را خواب ارچه خوش آمد همه را در عهدت حقا که به چشم در نیامد ما را

به صحرا بنگرم صحرا ته وینم

به صحرا بنگرم صحرا ته وینم به دریا بنگرم دریا ته وینم به هر جا بنگرم کوه و در و دشت نشان روی زیبای ته وینم

“دوستت دارم”

دوست داشتم معلم املای تو بودم “دوستت دارم” را املا بگویم و هی بپرسم : تا کجا گفتم؟! تو بگویی :”دوستت دارم”

چه شد در من نمی دانم

چه شد در من نمی دانم فقط دیدم پریشانم فقط یک لحظه فهمیدم که خیلی دوستت دارم

ﺷﺒﻬﺎ ﮔﺬﺭﺩ ﮐﻪ ﺩﯾﺪﻩ ﻧﺘﻮﺍﻧﻢ ﺑﺴﺖ

ﺷﺒﻬﺎ ﮔﺬﺭﺩ ﮐﻪ ﺩﯾﺪﻩ ﻧﺘﻮﺍﻧﻢ ﺑﺴﺖ ﻣﺮﺩﻡ ﻫﻤﻪ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﻭ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻓﮑﺮ ﺗﻮ ﻣﺴﺖ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﯾﺶ ﺧﻮﻧﻢ ﺭﯾﺰﯼ ﺗﺎ ﺟﺎﻥ ﺑﺪﻫﻢ ﺩﺍﻣﻦ ﻣﻘﺼﻮﺩ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ !