چگونگی بکارگیری فلزهای مختلف اززمان کشف تاکنون,چگونگی بکارگیری فلزهای مختلف اززمان کشف تاکنون علوم نهم,چگونگی بکارگیری فلزهای مختلف اززمان کشف تاکنون ویکی پدیا,چگونگی بکارگیری فلزهای مختلف اززمان کشف تاکنون خلاصه,چگونگی به کارگیری فلز نقره از زمان کشف تا کنون,کاربرد فلزات از زمان کشف تا کنون,چگونگی بکارگیری فلز مس از زمان کشف تاکنون,چگونگی بکارگیری فلز آلومینیوم از زمان کشف تاکنون,چگونگی بکارگیری فلزهای مختلف اززمان کشف تاکنون pdf,چگونگی بکارگیری فلزهای مختلف اززمان کشف تاکنون اطلاعاتی را جمع آوری کنید,چگونگی بکارگیری فلزهای مختلف اززمان کشف تاکنون,چگونگی بکارگیری فلزهای مختلف اززمان کشف تاکنون اطلاعاتی,چگونگی بکارگیری فلزات مختلف اززمان کشف تاکنون,اطلاعاتی درباره ی چگونگی بکارگیری فلزهای مختلف اززمان کشف تاکنون,چگونگی استفاده از فلزات مختلف اززمان کشف تاکنون
نخستین اشیاء فلزى ساخت بشر، اشیاء کوچک مسی چکش‌کارى شده‌اى است که به نیمه اول هزاره چهارم ق.م تعلق دارد. این دوره، آخرین دوران نوسنگى است، که انسان فلز را شناخت و اولین فلز مس بود. اما تاریخ امروز فلزکارى ایران به کشف ذوب فلزات که حدود هزاره اول قبل از میلاد است، مى‌رسد.
در سال ۲۷۰۰ ق.م مقدمات عصر مفرغ آغاز شد. شوش یکى از بلاد باستانى است که آثار بسیارى از فلزکارى ایران را به دست داده است. فلزات طلا و نقره در حدود ۲۵۰۰ ق.م کشف شد و به‌دلیل کمیاب بودن، دوام و کاربرد در زیورآلات، مورد استفاده قرار گرفتند. نمونه‌هایى از نقرکارى این دوره در تپه حصار کشف شده است.
در حدود ۲۵۰۰ تا ۱۵۰۰ ق.م با کشف فلز قلع، عصر مفرغ آغاز شد و صنعتگران توانستند با ترکیب مس و قلع، به مادهٔ اولیهٔ مقاوم‌ترى که خواص مس را نیز دارا بود، دست یابند. در هزارهٔ دوم ق.م مفرغ‌کارى بصورت یکى از برجسته‌ترین صنایع بشرى درآمد. در ناحیه حسنلو در آذربایجان نمونه‌هاى فراوانى از اشیاء مفرغى به‌دست آمده است که متعلق به این دوران مى‌باشد. این هنر - صنعت توسط مفرغ‌کاران منطقه آذربایجان و اطراف دریاچه ارومیه به لرستان راه یافت و در آنجا رواج پیدا کرد.
مفرغ‌هاى لرستان، شکوه هنر فلزکارى و مفرغ‌کارى ایران و جهان را بخود، اختصاص مى‌دهد. مفرغ‌کاران لرستان، با ریخته‌گرى و چکش‌کارى آشنا بوده‌اند. این آثار شامل لگام اسب، تبر، سرنیزه، دهنه اسب، روکش تیردان، بخوردان، سنجاق‌هاى زمینى و ... مزین به نقوش حیوانات افسانه‌ای، تلفیق صورت انسان و بدن حیوان، شکار و ... مى‌باشد. آهن در نیمهٔ نخست هزارهٔ سوم ق.م در بین‌النهرین و آسیاى صغیر شناخته شده بود ولى به‌دلیل سختى و عدم قابلیت چکش‌خوارى و دیرگداز بودن، نتوانست جایى داشته باشد تا اینکه تبدیل آهن به فولاد عملى گردید. و آهن نیز در ساخت اشیاء و ابزار مورد نیاز انسان استفاده شد. و حدود سال ۱۰۰۰ ق.م ساخت وسایل آهنى پیشرفت چشمگیرى کرد.
حکاکى روى فلزات از حدود ۸۰۰ ق.م رایج شده است و بعد سکه‌هایى از فلز با ارزش‌هاى متفاوت تهیه شد و در انجام مبادلات بکار رفت.
در هزاره اول ق.م، فلزکارى در ایران رونق خاصى داشت و از آثار باارزش این دوران، یکى جام مارلیک است که از طلاى ناب ساخته شده و به‌وسیله چکش‌کارى شکل گرفته است. در دوران هخامنشى صنعت ریخته‌گرى و چکش‌کارى ترقى قابل ملاحظه‌اى یافت. در این دوران سوار کردن سنگ‌هاى قیمتى روى فلزات رایج شد. از این دوران آثارى از قبیل جام‌ها، مجسمه‌ها و سکه‌هاى طلایى بدست آمده است. مراکز این صنعت در این روزگار، آذربایجان، کرمان و لرستان بوده است. 'گنج جیحون' از آثار معروف این دوران است. از مهمترین نمونه‌هاى فلزکارى در این زمان یک جفت دسته ظروف به شکل بز بالدار است.
از دیگر آثار فلزى با ارزش در دوران هخامنشى 'ریتون'ها هستند. ریتون جامى است با سرشیر یا حیوانات قدرتمند دیگر، دسته جام داراى دوایر افقى حکاکى شده است. معمولاً این جام‌ها از طلا یا نقره ساخته مى‌شده است.
با حملهٔ اسکندر و بعد در دوران سلوکیان، هنر ایران تحت تأثیر هنر و فن یونانى قرار گرفت. اما با حضور اشکانیان یا پارت‌ها این نفوذ کم شد و رنگ ایرانى بخود گرفت. از دورهٔ اشکانی، آثار فلزى که باقى مانده شامل سکه‌ها و زیورآلات است که فاقد جنبهٔ عالى این هنر است. در عهد ساسانی، ساخت ظروف فلزى قیمتى پیشرفت داشته و برخى از ظروف نقش برجسته دارند که موضوع بعضى از آنها، بیننده را به یاد حجارى و پیکرتراشى آن دوران مى‌اندازد. 'جام خسرو' از ظروف فلزى دورهٔ ساسانى است که از طلا ساخته شده؛ وجود ظروف ساسانى در ممالک مختلف نشانگر تبادل اجناس و تجارت در آن دوران مى‌باشد. بعضى از این‌ها در شمال هند، لهستان و بیشتر در روسیه پیدا شده است؛ حتى در نواحى مختلف کشورهاى آسیاى مرکزى و نقاطى مثل 'جبال اورال' نیز این ظروف بدست آمده است.
در عهد ساسانی، نقره بیشتر از فلزات دیگر کار مى‌شده است. ساخت ظروف سیمین از قبیل تنگ، بشقاب و نیز ساخت ظروف مطّلا رایج بوده است.
با ظهور اسلام فلزکاران از برنز در ساخت ظروفى از قبیل سینی، آبخورى و ابریق استفاده مى‌کردند که به اشکال حیوانات و پرندگان بود.
با قدرت گرفتن سلجوقیان در شرق ایران، یک دورهٔ درخشان فلزکارى آغاز شد. صنعتگران فلزکار در ساختن آثار نفیس فلزی، انواع روش‌ها را بکار برده و بعضى را با قلم‌زنى و برجسته‌کارى تزئین کرده‌اند. روش دیگر از تلفق برنز و مس و زرفشان کردن آنها با طلا و نقره در ظروف و آلات فلزى استفاده مى‌کردند. جواهرسازى و مرصع‌کارى نیز رواج بسیار داشته؛ اغلب اشیاى فلزى داراى نقوش حیوانى یا انسانى و مجالس بزم و شکار و نیز داراى کتیبه‌هایى از خط کوفى یا نسخ است.
در دورهٔ سلجوقی، فلزکارى ایرانى در مشبک‌کارى نیز به درجات بالایى رسید و با مهارت ظروفى نظیر شمعدان و عودسوز بجاى گذاشته شد که به‌شکل حیوانات یا پرندگان ساخته شده است.
در دورهٔ ایلخانی، فلزکارى داراى تزئیناتى است. کاسه‌‌هاى مرصع به طلا و نقره، با کیفیت‌هاى گوناگون از این دوره باقیمانده است. بطورکلى فلزکارى دورهٔ مغول و تیموری، در صنعت اسلحه‌سازى و کلاهخود بیشتر جلوه کرده است و طرح‌‌هاى اسلیمى و کتیبه‌هاى خطى و نقوش دیگر با ظرافت خاصى روى آنها کار شده است.
در دورۀ صفوی، فلزکارى توسعه بیشترى یافت. از آهن و فولاد استفاده مى‌شد. و قطعاتى بسیار عالى ساخته شد که از نظر کیفى در سطح بالایى قرار داشت. بطورکلى اشیاء فولادى آن دوره از قبیل کمربند، لوحه و نشان گاهى با نقره یا طلا مرصع مى‌شد و در هر مورد بسیار عالى است.
مواد تزئینى و اشکالى که در آثار فلزى این دوره دیده مى‌شود، عبارتند از: شاخ و برگ گیاهى (اسلیمى‌ها) و تصاویر انسانى و حیوانی؛ در این دوره درها و جعبه‌ها و صندوق‌ها را با تخته‌هایى فلزى که با دقت تزئین شده بود، آرایش مى‌داده‌اند.
بعد از دورهٔ صفویه، صنعت فلزکارى کم‌کم رو به ضعف گذارد؛ زیرا در این دوره صنعتگران متوجه ساختن ظروف و اشیاء فلزى ارزان‌قیمت عامه‌پسند شدند.
به‌هرحال از دورهٔ قاجاریه آثار فلزى متعددى از طلا، نقره و دیگر فلزات به‌ویژه آثار میناکارى شده به جاى مانده است. از نمونه‌هاى جالب آن آثار قلم‌زنى روى در امامزاده‌ها و دیگر اماکن مقدس مى‌باشد.
کار ز اهی ف فل تل از زمان ف مخ ون کش کن ات صنایع فلزی شواهد و مدارک باستانشناسی این نکته را تأیید میکند که شمال و مرکز ایران جزو قدیمیترین مراکز صنایع فلزکاری جهان بودهاست. مشخص است که بشر تنها در سرزمینی میتوانست به سودمندی فلز پی ببرد که در آن فلزات و کانیهای آنها وجود داشتهباشد. ایران از لحاظ طبیعی دارای ذخایر بزرگی از کانیهاست. رشته کوههایی که از توروس در ترکیه تا کرانههای جنوبی دریای مازندران کشیده میشد سرشار از انواع کانیها و سوخت بود و دانش فلزکاری از آنجا به مراکز دیگر در آسیا، افریقا و اروپا گسترش یافت. مس در اوایل هزارة چهارم پیش از مسیح، مس مصرف عمومی یافت و برای ساختن پیکان، درفش، سنجاق جامه و جواهرات آنرا چکش کاری میکردند ولی در نیمة دوم هزارة مزبور تغییر قابل مالحظهای در تکنولوژی فلزات پدید آمد.
در این دوره مس را با گداختن آن از کانی جدا کرده و به اشکال مختلف میریختند. اسناد آشوری داللت دارد به اینکه ایرانیان سنگ مس گوگردی خود را در کورههایی به ارتفاع ۲ متر تشویه میکردند در صورتی که احیای آن در کورههای هوایی کوچک که قطر دهنة آن در حدود ۲۲ و ارتفاع آن ۵۴ سانتیمتر بوده، انجام میشد. امروزه از مس برای ساخت کابل های انتقال برق استفاده های فراوانی میشود ؛ برای تولید این کابل ها مس را تصفیه کرده و آن را به صورت رشتههای نازک فلزی در میآورند.
مفرغ مفرغ لرستان، موزه بریتانیا ابزار مسی یافت شده از هزاره چهارم پیش از میالد مسیح دارای مقادیر مختلف طال، نقره، ارسنیک، آنتیموان، آهن ، نیکل و قلع هستند. اما نمونههای پیدا شده، متعلق به ۲۴۲۲ سال پیش از مسیح به بعد نشان میدهد که مقدار قلع در مفرغ ۴ درصد است و این مقدار در مدت ۰۲۲۲ سال به ۰۲ درصد میرسد.
میتوان حدس زد که فلزکاران در آن موقع از گداختن سنگهای مس و قلع با هم دست کشیده و هر کدام از آنها را جداگانه ذوب میکردند بدین ترتیب آلیاژ دقیقی به دست میآوردند و جز به این طریق نمیتوان علت وجود مقدار یکسان قلع را در آنها، توجیه کرد. چنین به نظر میرسد که بسیاری از اشیای مفرغی آن دوره، در قالبهایی از سنگهای نرم ریخته میشد بدین ترتیب که نیمی از آن شیئی در یک سنگ و نیم دیگرش در سنگ دیگر، کندهکاری شده بود. این قالبها دارای مجرای فرار هوا و لولة تغذیه بودند. آهن بازسازی پوشش سپاهیان ایرانی در دوران ساسانی با ورود قوم آریایی که در هزارة اول پیش از میالد به ایران انجام گرفت افزایش استعمال آهن در آثار بجا مانده دیده می شود گرچه بطور قطعی نمیتوان میان این دو امر رابطهای برقرار کرد.
در تاریخ امروزه معادن آهن به فراوانی در دنیا دیده میشود به همین دلیل از آهن استفاده های فراوانی میشود. از کاربرد های آن هم میتوان به ساخت اسکلت ساختمان اشاره کرد. فوالد پل فلزی ایرانیان قدیم برای آهن ورزیده و فوالد آبپذیر کلمات جداگانهای داشتند. آهن ورزیده را آهن و فوالد آبپذیر را در زبان کهن ایران پوالد مینامیدند. در گورستان تپه سیلک که محققان گفته اند میتوان آن را متعلق به ۰۲۲۲ تا ۰۲۲۲ پیش از مسیح دانست، اشیای باستانی باارزشی کشف شدهاست.
یکی از آنها شمشیری است که دسته و قبضة آن از مفرغ ساخته شده و یک تیغة فوالدی نازک، روی و مفرغ پرچ شدهاست. همچنین در این گورستان چنگکهای پوالدینی یافت شده که با استادی تمام چکش کاری شدهاست . یکی از فلزکاران روسیه شمشیرهای اصیل کهن ایرانی را با روش عکسبرداری میکروسکوپی تجزیه کرد و به این نتایج رسید که: ۰. آنچه که در قرون وسطی با نام فوالد موجدار در اروپا رایج شد، در روسیه به نام ایرانی آن بوالت یا پوالد معروف بود. ۲. این نوع فوالد موج دار دارای سطح آبگونهای شکیلی است که با بیشتر فوالدهای ورقهای مواج فرق دارد. 3. روس ها معتقدند که فوالد موج دار در هند اختراع شد و بعد به ایران آمد.
اما این تحقیقات تفاوت ساخت فوالد ایرانی و فوالد هندی را مشخص میکند. فوالد پارتی یا ایرانی که رومیها اغلب از آن سخن گفتهاند پس از فوالد هند در دنیا اول بود. و امروز بر این باورند که این فوالد از راه قالگذاری صفحه های صاف آهن ورزیده با گرد زغالچوب در بوتهها ساخته میشد. در تاریخ امروز ایران و دنیا تولید فوالد جهان نزدیک به هزار و سیصد میلیون تن در سال است. از فوالدی که تا ۲٫۲ درصد کربن دارد، برای ساختن سیم، لوله و ورق فوالد استفاده میشود. فوالد متوسط ۲٫۲ تا ۲٫۶ درصد کربن دارد و آن را برای ساختن ریل، دیگ بخار و قطعات ساختمانی بکار میبرند. فوالدی که ۲٫۶ تا ۰٫۴ درصد کربن دارد، سخت است و از آن برای ساختن ابزارآالت، فنر و کارد و چنگال استفاده میشود. فوالد، انواع فراوانی دارد.
برنج از برنج برای نخستین بار در زمان سارگن دوم(سدة هشتم پیش از مسیح( یاد شدهاست. برنج در زمان ساسانیان از ایران به چین وارد میشد. کتاب کوکویائولون (Ko-ku-yao-lun) که تکنولوژی دنیای کهن را شرح میدهد، دربارة برنج تقلبی چینی سخن میگوید و اشاره میکند که برنج اصلی به نام توئوشی که از ایران میآید از مس طبیعی و بلوم روی تهیه میگردد. همین منبع میگوید که ایرانیان نخستین ملتی بودند که روی را از کانیها بیرون آوردند و آلیاژ برنج را درست کردند.
از آنجاییکه قسمت بیشتر طالهایی که در گذشته روی آن کار شدهاست از ته نشستهای رودخانه ها به دست آمده، فقط باید روش پاالیش آن را ذکر کرد. برای فلزکاران ایرانی که در تولید مفرغ قرنهای طوالنی استاد بودند، تولید طال دشوار نبودهاست. روش پاالیش طال به وسیلهٔ قالگذاری بودهاست. قالگذاری روشی است که به کمک سربی که به گداز افزوده میشود فلزات را از فلزات پست جدا میکنند سپس سرب و فلزات پست را اکسید میکنند.
قرن ها در ایران این روش به کار میرفتهاست. در زمانهای متأخرتر و حدود سدة دوم قبل از میالد روش پیشرفته تر کلروهی نیز در ایران شناخته شده بود. در این روش کلر با نقره ترکیب میشود و آن را از آلیاژ طال و نقرهای که به دنبال قالگذاری با سرب پدید آمدهاست، جدا میکنند. نقره بشقاب شکار قوچ مربوط به دوره ساسانی در روسیه مقدار کثیری از ظروف نقره ساسانی به دست آمدهاست، ولی در خود ایران اشیاء قابلی کشف نشدهاست.
ظاهراً علت آن این است که ایران پس از این دوره بارها مورد تهاجم قبایل دیگر قرار گرفته است. نمونة بسیار نفیس این گونه ظروف نقره، جام نقرة زمان خسرو پرویز است که اکنون در کتابخانه ملی پاریس مضبوط است.در تاریخ امروز بیشتر کاربردهای نقره به قابلیتهای آن به عنوان یک فلز گرانبها و همچنین توانایی رسانایی الکتریکی و گرمایی فوقالعادةآن مربوط میشود. بیشترین کاربرد نقره در صنعت به ویژه صنایع الکترونیک است .مصرف نقره در ساخت جواهرات در ده سال اخیر بین ۰۴۱ تا ۰۷۵ میلیون اونس )۲۲۲۰( متغیر بودهاست. نقره مرسوم در جواهرسازی نقره استرلینگ نام دارد و آلیاژی از ۵۲۲۴ درصد نقره و ۷۲۴ درصد مس است. مصرف این فلز برای ضرب سکه و مدال هم رو به افزایش است و به ۰۲۰ میلیون اونس در سال ۲۲۰۲ رسیدهاست.
پیشنهاد: مهمترین زمین لرزه های 50 سال اخیر ایران • شماره پلاک ماشین • خلافی خودرو
